Dag 10, Tongariro crossing

Vandaag is de dag van een grote uitdaging. Sinds ik deze vakantie aan het plannen en voorbereiden ben, stond dit bovenaan het lijstje van dingen die ik perse wilde doen; de Tongariro Alpine Crossing. De hele wandeling duurt 4 dagen, maar daar hebben we geen tijd voor dus lopen we er een gedeelte van.
De tocht is 19 kilometer lang. Je start op 800 meter hoogte om vervolgens naar 2000 meter hoogte te lopen. De bus zet ons om 07.30 uur bij het beginpunt af en komt ons om 15.30 uur aan de andere kant van de berg weer halen, dus we hebben nog een deadline ook. (Eventueel kunnen we nog met een andere bus van 16.30 uur, maar dat willen we natuurlijk niet.)
Aan het begin van de wandeling begin ik toch een beetje te twijfelen of ik het wel kan. Maar ik wil het heel graag dus ik ga ervoor!
We starten met 12 personen (de rest van de 1100 mensen niet meegerekend) waarvan 3 vrouwen. Eentje loopt met haar man mee en de 2 overgebleven vrouwen (waarvan ik er eentje ben ;-)) lopen samen.
Het eerste uur is makkelijk; redelijk vlak terrein. Dan begint het echte werk; de Devil staircase. Je gaat echt steil omhoog; soms dmv houten trappen, soms via de rotsen, soms via een pad en soms moet je je met een ketting aan de rotsen omhoog trekken omdat er geen pad is. We hebben bij het hotel wandelstokken gehuurd en dat is absoluut handig bij het klimmen, maar ook als we weer gaan afdalen.
Na ongeveer 2 uur lopen bereiken we een plateau waar we even uitrusten. Dan weer verder klimmen en klimmen en klimmen. Eindelijk na 4 uur klimmen zijn we op de top. Ik ben best trots op mezelf dat ik het gehaald heb, want elke keer als dacht dat we er waren zag ik weer een berg met kleine mensen erop en wist ik dat we nog meer moesten klimmen. Maar ik ben op de top van Red crater en eerst maar eens genieten van het werkelijk fantastisch grandioze uitzicht!! Ik kan er foto's van maken (en dat heb ik ook gedaan), maar die doen het landschap veel te kort. Dit is met geen pen te beschrijven zo ongelooflijk waanzinnig mooi!
Nu alleen nog naar beneden lopen; hoe moeilijk kan dat zijn?
Nou, bijna net zo moeilijk als het klimmen!
Het eerste stuk is los zand met een paar stenen er tussen en gaat echt super steil naar beneden. Er was iemand bij die schuivend op d'r kont naar beneden ging, maar er waren ook idioten bij die rennend (of liever gezegd vallend) naar beneden gingen. Dan volgt gelukkig een harde ondergrond en kunnen we lekker doorlopen. Na het stuk bij emerald lakes (meertjes met fantastische blauw/groene kleuren door de mineralen) stoppen we weer even om een boterham te eten. De Maori noemen deze meertjes Ngarotopounamu wat 'groene steen meren' betekent.
Dan verder naar beneden naar Ketetahi Hut. Hier treffen we ook de rest van onze groep die de hele trip voor ons hebben gelopen. We lopen samen verder, maar de mannen (en 1 vrouw) lopen te hard voor ons, dus wij lopen in ons eigen tempo verder. We hebben dan nog 2 uur de tijd om de bus te halen en de wandeling duurt volgens onze reisleider anderhalf uur dus we moeten het makkelijk kunnen halen. De weg naar beneden is saai maar we kunnen goed doorlopen. Totdat ik last van mijn knieen begin te krijgen. Het laatste half uur lopen we door een bos en door het hoogte verschil zijn er diverse houten trappen aangelegd om het lopen wat makkelijker te maken. Niet voor mij; ondanks dat ik steun op de wandelstokken krijgen mijn knieën elke keer een dreun. Ik ben bang dat we door mijn knieën de bus niet zullen halen. Ik verbijt de pijn zoveel mogelijk en ga door. Eindelijk geen trappen meer en kan ik goed doorlopen. We zetten de eindsprint in, maar er komt maar geen einde aan het bos. Totdat ik uitlaatgassen ruik!
Om 15.20 uur komen we eindelijk op de parkeerplaats aan.
Ik ben helemaal kapot, maar we hebben het gehaald!